Ironi i praksis

Som kanskje nokon har fått med seg, så har eg hatt eit par "småkampanjar" med meg sjølv, som alle har gått ut på å byrja eit nytt og betre liv. Ein av dei er å gå av Lyebussen (på heimvegen) ein annan stad enn der eg vanlegvis pleier. Denne held eg meg til når eg hugsar det, og når det ikkje regnar (med andre ord ikkje så seriøse kampanjar...).

For eit par dagar sidan tenkte eg at eg skulle starta ein ny, med litt inspirasjon frå Ina og Mari. Denne kampanjen fekk dessverre ein veldig brå slutt. På vegen opp til skulen på Ganddal er me nøydde til å kryssa vegen på eit eller anna tidspunkt. Dette er truleg grunnen til 40- grensa her. Alle ungdommane vimsar nemleg rett ut i vegen her, og stolar på at bilane kan stoppa. Ok, så er det kanskje ikkje så ekstremt, men er det ei lita opning, så får heller bilane venta på ungdommane. POENGET er at eg, etter ein liten diskusjon med Ina og Mari fann ut at me skulle gå over på overgangane i staden for å hoppa ut framfor bilane. Med andre ord ein "redd liv- kampanje".

Kampanjen var god i seg sjølv, me måtte gå ein liten omveg, men dersom det kunne "redda liv", så gjorde me gjerne dette. Men som sagt, kampanjen fekk ein brå slutt, hovudsakleg takka vera meg og forholda. Me byrja bra, fyrste gangfeltet var kjempegreitt, gangfelt plar jo ikkje akkurat vera nokon fare, heller motsatt. Så skjedde det avgjerande. Sidan kampanjen gjekk ut på å faktisk gå over på gangfelta, kunne me ikkje gå rett på sida av stripene, eller mellom stripene. I forsøket på å understreka dette, fekk eg pressa Mari ut på stripene.

Så kom feiltrinnet. Lille (?) Silje, med to svære sekkar på ryggen og joggesko på beina klarte å skli på desse stripene. Det hadde tydelegvis vore kaldt om natta, og tinninga mi sikta seg inn på asfalten. Sekkane mine lot seg ikkje be to gonger, dei hoppa over hovudet og var på god veg mot underlaget. Rask i reaksjonen som Mari er (eller var det berre tilfeldig at ho gjekk på sia av meg?) fekk ho stoppa fallet, 10- 20 cm før et traff asfalten. På grunn av "redd liv"- kampanjen var det så vidt at eg kunne spela på konserten vår same kvelden. Takka vera Mari og hennar høgst beskyttande hender (eller tok ho imot med hofta?) vart imidlertid skjebnen min annleis.

Så til alle som vurderer å gå over gangfelt i staden for å kryssa gata, tenk to gonger, og gå heller litt forsiktig. Elles kan de fort enda i ein litt vel ironisk situasjon i forsøket på å redda liv. Følg gjerne mitt døme, men sørg for å ha ein reddane engel på sida.